III Zbór KChB w Krakowie
III Zbór KChB w Krakowie
Nie patrz na nikogo z góry, chyba że pomagasz mu wstać.
Jesse Jackson, amerykański pastor baptystyczny
III Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów w Krakowie jest zborem należącym do Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP.
Początki ruchu baptystycznego wiążą się z Reformacją jako ogólnoeuropejskim ruchem postulującym dogłębną odnowę chrześcijaństwa. Baptyści odrzucili wizję Kościoła jako społeczności, do którego przystępuje się automatycznie na mocy tradycji. Praktykują chrzest w wieku świadomym, stąd nazywani są baptystami (gr. baptisma – chrzest).
Najwcześniejszy zbór baptystów powstał ok. 1612 roku w Londynie założony przez powracających z wygnania emigrantów angielskich. Słynni baptyści brytyjscy to m.in. John Bunyan, pisarz, autor znanej powieści alegorycznej Wędrówka pielgrzyma i John Milton, poeta, autor poematu Raj utracony. Obecnie największym skupiskiem baptystów są Stany Zjednoczone Ameryki (ok. 40 milionów). Wśród znanych przedstawicieli współczesnego baptyzmu wymienić należy wybitnego kaznodzieję Billy'ego Grahama.
W Polsce początki ruchu baptystycznego datują się na rok 1858, kiedy to w Adamowie pod Warszawą grupa czytelników Biblii spontanicznie postanowiła przyjąć chrzest i utworzyć zbór. Pod koniec lat trzydziestych XX w. baptyści posiadali już sto zborów. Działało powiązane z nimi Towarzystwo Wydawnicze Kompas, szpital Betlejem w Łodzi, ochronka dla dzieci w Brześciu Litewskim, Dom Starców w Narewce oraz Seminarium Teologiczne w Łodzi.
Dziś kościół ten liczy w Polsce ok. 7500 wyznawców. Jest członkiem Konferencji Kościołów Europejskich, Aliansu Ewangelicznego w RP, Europejskiej Federacji Baptystycznej oraz Światowego Związku Baptystycznego.
Kościół wydaje czasopismo w formie miesięcznika Słowo Prawdy. Funkcję Przewodniczącego Rady Kościoła obecnie sprawuje Prezb. Marek Głodek.
Podstawowe formy działalności Kościoła to ewangelizacja i misje, edukacja, służba charytatywno-opiekuńcza. Więcej informacji na temat Kościoła Chrześcijan Baptystów można znaleźć na stronie www.baptysci.pl.
.
Pisma Starego i Nowego Testamentu jako natchnione przez Boga w sposób werbalny i pełny są nieomylne (Ps. 19.8-11; 119.89) i stanowią najwyższy autorytet w kwestii chrześcijańskiego życia i służby (2 Tym. 3.15-17; Ps. 119.105). Ich celem jest doprowadzenie ludzi do zbawienia przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Do Pisma Świętego nie można niczego dodawać, nie można go zmieniać ani zastępować jakimś późniejszym rzekomym objawieniem lub tradycją (5 Moj. 4.2;13.1; Gal. 1.8-9). Każda doktryna, credo i system teologiczny muszą być całkowicie oparte na Słowie Bożym - Biblii (Mat. 22.29-33; Dz. 28.23). Właściwe zrozumienie Pisma Świętego jest możliwe jedynie dzięki oświeceniu przez Ducha Świętego. Wszelka egzegeza i interpretacja Biblii musi być zatem podporządkowana prowadzeniu Ducha Świętego (1 Kor. 2.10-16) i niezależna od osobistych preferencji interpretatora (2 Piotra 1.20-21).
Istnieje jeden Bóg, nieskończony, wieczny, wszechmogący i doskonały w świętości, prawdzie i miłości (5 Moj. 6.4; 1 Kor. 8.4.6; Iz. 44.6-8; 57.15; 1 Jana 4.8; I Moj. 17.1; Ps. 145.3). W jedności Bóstwa istnieją trzy osoby. Ojciec, Syn i Duch Święty. Są Oni współistotni, równi i wieczni (Mat. 3.16-17; 28.19; 1 Kor. 12.4-6; 2 Kor. 13.13). Ojciec nie jest Synem, a Syn nie jest Duchem Świętym, lecz każdy z nich jest w pełni Bogiem. Nauka o jednym Bogu w trzech osobach stanowi absolutną podstawę chrześcijańskiej wiary i życia (Jan 14.23-26; 15.26; 16.13-15).
Bóg Ojciec jest Stwórcą nieba i ziemi (1 Moj. 1.1; Hebr. 11.3; Ps. 33.9). Jego Słowem zostały uczynione wszystkie rzeczy widzialne i niewidzialne. Tymże Słowem podtrzymuje On również swoje stworzenie (1 Moj. 1.1-2.4; Jan 1.3.10; Kol. 1.15-17; Hebr. 1.2-3). Bóg stworzył człowieka, aby miał z Nim społeczność, a całe stworzenie powinno żyć dla uwielbienia Jego chwały (Rz. 11.36; Obj. 4.11).
Jezus Chrystus, Syn Boży, jest w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem; jedynym Zbawicielem świata (Jan 1.1; 20.28; Kol. 1.19; 1 Tym. 2.5-6; Hbr. 2.14-18). Jest Słowem, które stało się ciałem; poczęty z Ducha Świętego; narodzony z Marii dziewicy; doskonały w swojej naturze, posłuszeństwie i nauce (Jan 1.14; Mat. 1.18; 22-23; Łk. 1.35; Jan 8.29). Zmarł na krzyżu jako zastępcza ofiara za grzechy wszystkich ludzi (Jan 19.33-37; 2 Kor. 5.21 ; 1 Piotra 2.24; 1 Jana 2.2). Powstał z martwych w swym uwielbionym ciele, wstąpił na niebiosa i powróci w chwale (Rz. 4.24-25; 1 Kor. 15.1-3; Dz. 1.9-11; 1 Tes. 4.16-17). Jest Głową kościoła, będącego Jego ciałem, oraz zwycięzcą nad wszystkimi siłami ciemności. Obecnie zasiada po prawicy Bożej (Kol. 2.15; Hebr. 1.3-4).
Duch Święty, Pan i Dawca życia, przekonuje świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie; jest autorem nowego narodzenia, dzięki któremu człowiek zostaje połączony z Chrystusem; zamieszkuje w ludziach odrodzonych, wytwarzając w nich owoc Ducha i prowadząc ich w uświęceniu (Jan 15.8-10; 1 Kor. 12.13; Jan 3.5; 1 Kor. 6.19; Rz. 8.9-11; Gal. 5.22-23; 2 Kor. 3.17-18). Duch Święty natchnął proroków, sędziów i królów w Starym Testamencie, namaścił Jezusa Chrystusa do Jego służby, napełnił kościół mocą Pięćdziesiątnicy, a w dniu zmartwychwstania przemieni ciała wierzących na obraz uwielbionego, nieśmiertelnego ciała Jezusa (1 Piotra 1.2.10-12; 2 Piotra 1.20-21; Łk. 4.1.18-21; Dz. 2.4; 4.31; Rz. 8.11; Fil. 3.21; 1 Kor. 15.51-52). Duch Święty jest udzielany wszystkim, którzy wierzą w Pana Jezusa Chrystusa i przyjmują Go jako Zbawiciela (Dz. 2.38-39; Łk. 11.13). Obietnica Ojca dotycząca zesłania Ducha Świętego nie dotyczyła jedynie pierwszych uczniów, lecz jest aktualna aż do powrotu Chrystusa. Dary Ducha Świętego są udzielane przez Boga dla zbudowania Ciała Chrystusa (1 Kor. 12.7-11.28-31; 14.1.13; Rz. 12.6-8; Efez. 4.7-16).
Aniołowie są istotami duchowymi stworzonymi przez Boga. Ich zadaniem jest wychwalanie Stwórcy oraz służenie Jemu i Jego ludowi (Iz. 6.1-7; Mat. 4.11; Hebr. 1.14). Szatan był pierwotnie doskonałym stworzeniem. Zbuntował się jednak przeciwko Bogu, w wyniku czego jego natura uległa zepsuciu i jako diabeł jest obecnie przeciwnikiem Boga i Jego ludu oraz przywódcą zastępu aniołów, którzy upadli razem z nim (Iz. 14.10-17; Ezech. 28.12-19; Mat. 9.34; Obj. 12.3-12).
Człowiek został stworzony jako mężczyzna i kobieta na obraz i podobieństwo Boże (1 Moj. 1.26-27). Z powodu grzechu Adama i Ewy człowiek odpadł od Boga i jego cała natura została skażona. Nie może on w związku z tym powrócić do Boga o własnych siłach (Rz. 5.12.16-17; Jer. 17.9; Efez. 2.1-3; J. 6.44). Grzeszny i upadły człowiek, bez względu na swój charakter i osiągnięcia, jest zgubiony na wieki i jedyną jego nadzieją jest zbawienie w Chrystusie (Jan 3.3-7; Dz. 4.12).
Zbawienie jest darem Bożym udzielanym jedynie z łaski i przyjmowanym przez wiarę (Efez. 2.8-9; Rz. 5.1; Dz. 16.31). Człowiek zostaje zrodzony na nowo do życia wiecznego przez Ducha Świętego wówczas, gdy upamięta się i złoży swe zaufanie w Chrystusie i Jego ofierze na krzyżu (Dz. 2.38; Tyt. 3.4-7; Dz. 3.19-21). Nie ma żadnego imienia poza Jezusem Chrystusem, przez które ludzie mogliby zostać zbawieni (Dz. 4.12). Dzięki Jego odkupieniu wierzący otrzymuje wybaczenie grzechów, wyzwolenie z więzów świata i wolność w Duchu Świętym (Efez. 1.17; Gal. 5.1.13; 6.14).
Celem Kościoła, będącego ciałem Chrystusa i Jego przyszłą oblubienicą, jest oddawanie Bogu czci i służenie Mu, zachowywanie sakramentów (ordynacji) chrztu i Wieczerzy Pańskiej oraz czynienie dobrych uczynków (Rz. 12.4-5; 1 Kor. 12.27; Efez. 2.22; 5.23.27; 1 Piotra 2.5.9-10; Efez. 2.10; Tyt. 2.14). Ponadto podstawowym zadaniem kościoła wszystkich czasów jest odkupienie dusz, czynienie uczniami wszystkich narodów i wprowadzanie ewangelii do każdej dziedziny życia (Mat. 28.19-20; 2 Kor. 10.4-5). Członkiem Kościoła mistycznego (Ciała Chrystusa) jest każdy narodzony na nowo wierzący bez względu na wyznanie, narodowość, rasę czy kulturę. Kościół lokalny jest zgromadzeniem chrześcijan, którego celem jest życie w posłuszeństwie Słowu Bożemu, wielbienie i służenie Jezusowi oraz głoszenie Dobrej Nowiny.
Koniec wszystkich rzeczy obejmuje widzialny, osobowy, powrót Jezusa Chrystusa w chwale, zmartwychwstanie umarłych i przemienienie żyjących w Chrystusie, sąd nad sprawiedliwymi i bezbożnymi oraz wypełnienie się królestwa Chrystusa w nowym niebie i nowej ziemi (1 Tes. 4.13-17; Obj. 1.7; Dz. 1.11; Obj. 20.11-15; 2 Kor. 5.10; Obj. 21.1-4). Szatan wraz ze swymi aniołami oraz ludźmi, którzy nie uwierzyli w Chrystusa, zostaną oddzieleni na wieki od obecności Bożej, ponosząc wieczną karę (Mat. 25.41; Mar. 9.47-48; 2 Tes. 1.7-10). Wszyscy ci, którzy zostali wykupieni przez Chrystusa z królestwa ciemności i przeniesieni do królestwa Syna Bożego, będą wiecznie przebywać w obecności Bożej.